Ne hesabını
veremeyeceğim bir günüm oldu ne de vicdanımı lekeleyen bir geçmişim..
Ne
hissettiysem onu söyledim, onu yaşadım..
Yaşadığım bir
tek andan bile pişmanlık duymadım.
Asla
keşkelerim olmadı...
Hiçbir zaman
kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadım...
Karşıma bazen
gerçek yüzler, bazen sahteler çıktı ama olsun ben yine sadece hislerimle
yaşadım...
Asla
sevmediğim birine seni seviyorum demedim, ya da asla birini severken
karşılığını beklemedim...
Dostluğuma
değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim...
Sevdiysem
sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim..
Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım. Ama hata insana mahsustur dedim. Affettim, af diledim..
Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım. Ama hata insana mahsustur dedim. Affettim, af diledim..
Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yine de affettim..
Onlar belki beni saflıkla yargıladılar. Belki de içten içe sinsice güldüler
bana. Ama asıl unuttukları şuydu..
Ben aldanmadım. Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar..
Bir insan
kaybının ne olduğu bilemedikleri için..
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için..
Oysa ben hiç insan kaybetmedim..
Sadece zamanı
geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar...
Can Yücel
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.